“Ik geef niet op totdat pijn geen zorg meer is voor mensen met kanker”

In 2009 begon ik als medical sales representative. Een functie die ik alleen kende uit de  schoolboeken. Een snelle werkomgeving die zich continu ontwikkelt, snel groeit en mee verandert met de dynamische zorg in Nederland. In 2011 kwam ik bij Takeda Nederland (toen nog Nycomed). Daar begon ik voor het eerst te werken met een medicijn voor de oncologische zorg. Een middel voor pijn bij kanker. Er werd mij gevraagd: “Waarvoor kom jij je bed uit?” en “waar doe je het voor?”

Er waren verschillende redenen. Het werk is leuk. Je werkt met een gevarieerde groep klanten, je werkt zelfstandig, je bouwt je eigen regio op en werkt nauw samen om doelen te bereiken. Zelf voelde ik ook altijd wel een bepaalde trots om te mogen werken met medicijnen die het leven van mensen verbeterde. Maar dat was een oppervlakkig gevoel. Ik heb er nooit echt bij stil gestaan wat het betekent voor iemand met kanker om pijn te hebben. In 2012 overleed een goede vriend van mij aan longkanker. De weken en maanden ervoor ging ik met regelmaat bij hem op bezoek. Het was vreemd om tegenover hem te zitten en te weten dat hij stervende was. De gesprekken waren intiem en diepgaand. Helaas was het zo dat hij snel terminaal raakte. De kanker was al ver uitgezaaid. Vaak werd ik dan gebeld: “het is beter om op een ander moment langs te komen”. Ik begreep dan dat hij een zware dag achter de rug had.

Hoe kan het dat vreugde samengaat met pijn?
Een van mijn laatste gesprekken met hem is me altijd bijgebleven. De gesprekken waren niet altijd serieus en inhoudelijk zwaar. Om de sfeer te veranderen herinnerde ik hem toen aan een grappige gebeurtenis in ons verleden. Het maakt hem erg aan het lachen. Hij was er alleen zo erg aan toe dat het lachen hem pijn deed. Ik liet toen in zijn bijzijn niets merken maar het raakte me erg. Ik werd er verdrietig van. Hij kreeg pijn van het lachen. “Hoe kan het zo zijn dat vreugde samengaat met pijn?” dacht ik. Ik schrok ervan hem in zoveel pijn te zien. Het duurde even voordat de pijn voorbij was, maar het leek zo lang te duren. Ik ben die dag eerder vertrokken zodat hij rust kon krijgen. Het was niet lang daarna dat mijn goede vriend overleed.

Nog meer gemotiveerd
Pijn kreeg voor mij een diepere betekenis. Het gaat ook niet alleen om de pijn van de persoon met kanker, maar ook om de mensen erom heen. Een vader of moeder, een man of vrouw, een broer of zus, de kinderen. Het gaat zoveel verder dan dat. De sfeer in huis. Wel of niet op bezoek kunnen gaan. Activiteiten vermijden, simpelweg vanwege de angst dat de pijn weer terugkomt. Het heeft me dan ook sterk beïnvloed in mijn werk. Het kwam zo dichtbij dat het persoonlijk werd. Je kunt je voorstellen dat ik er stelliger van werd in de gesprekken met de artsen en andere behandelaren. Ik werd nog meer gemotiveerd in het uitvoeren van projecten en activiteiten. Ik kreeg meer durf om mijn boodschap over te brengen. Als ik nu de vraag krijg ‘waarvoor ik uit bed kom’, dan denk ik aan “geen zorgen rondom pijn”. Ik denk aan wat mijn werk kan opleveren voor mensen met kanker en de mensen erom heen. Ik denk dan aan mijn goede vriend.

 

Yassine Fegrachi, accountmanager Commercial Operations, Takeda Nederland